لباس عروسی
لباس عروس یک لباس تک منظوره است که عروس در طول مراسم عقد می پوشد. از دوران باستان، مراسم عروسی بسیار مورد توجه بوده است. لباسی که عروس برای عروسی می پوشد معمولاً از لباس روزانه او متمایز شده است.
سمبولیسم ممکن است به لباس چسبانده شود، مانند سفید برای خلوص، و ممکن است به وسایلی که با لباس پوشیده می شوند، مانند یک اکسسوری آبی برای شانس وصل شود. نمادهای مرتبط ممکن است دارای اهمیت فرهنگی، سنتی یا شخصی باشد.
تاریخچه لباس عروس مهاجران استعماری
مهاجران استعماری سنت های ازدواج در سرزمین های خود را حفظ کردند. عروس های ساکن در شهرک جیمزتاون انگلیسی احتمالاً لباس های عروسهای روستایی دوره اواسط الیزابت را میپوشیدند. اگرچه سوابق اولین عروسی های آمریکایی لباس را توصیف نمیکند.
اما مشخص است که عروس های انگلیسی این دوره لباس هایی از روسست، پارچههای پشمی به رنگ پشم طبیعی میپوشیدند یا با پوست درخت به رنگ قهوهای مایل به قرمز رنگ میکردند. آنها کلاه های ساده و سفید رنگی روی سر می گذاشتند. لباسها و کلاههای عروسی معمولاً با گلدوزیهای ظریف تزئین میشدند.
آمریکا
لباس های آمریکایی به نسخههای جشن یا استادانه تری از لباسهای معمولی که زنان هر دوره بعدی میپوشیدند تبدیل شدند. این لباس بهترین لباسی بود که برای مناسبت های خاص بعد از عروسی پوشیده می شد.
لباس معمولاً نو بود، گرچه توریها و تزئینات ممکن است قدیمی و از یکی از اعضای خانواده باشد. از اواسط دهه 1800، پوشیدن لباس عروسی مادر به یک گزینه احساسی قابل قبول تبدیل شد.
همانطور که آمریکا رونق می گرفت، عروس ها مراسم خود را با زیباترین و زیباترین لباس های روزشان تزئین کردند. آنها تحت تأثیر سبک های اروپایی و اخبار ازدواج های سلطنتی قرار گرفتند. اگرچه سفید برای عروسی های رومی پوشیده شده بود، اما همه رنگ ها برای لباس اولیه آمریکایی استفاده می شد.
اگرچه رنگهای دیگری نیز گهگاه دیده میشد، اما پس از ازدواج ملکه ویکتوریا انگلستان که در سال 1840 با لباس ساتن سفید پوشیده شد، رنگ سفید به عنوان انتخاب ترجیحی به مد شد.
از زمان خلاقیتهای حلقه دار دوران ویکتوریا، لباس عروس تغییرات بیشماری در سبک روز داشته است. در حالی که برخی از لباسهای اولیه کمی رد پارچه را در پشت خود نشان میدادند، لباس عروسی با قطار در اواسط دهه 1870 مد شد، همانطور که استفاده از حجاب روان بود.
جزییات لباس
در دهه 1930، لباس عروس به عنوان لباس عروسی شناخته شد، زیرا اصطلاح لباس به لباسی مجلل که در دوران افسردگی آمریکا پوشیده می شد، اشاره کرد. در طول سالها خطوط لبهای در سبک لباسهای روزانه متفاوت بودند، اما با شروع دهه 1930، اکثر لباسها به طول زمین طراحی میشدند.
لباس های سالهای جنگ دهه 1940 فاقد توریها و تریمهای دقیق، اما توجه به جزئیات خیاطی با شانههای بالشدار و کمربند هستند. دهه 1950 پر رونق، عصر جدیدی از لباسهای عروسی فوقالعاده با حیاطهایی از دامنهای جمعشده، توریها، یقههای نازنین و بیرون از شانه و یقههای پیتر پان را آغاز کرد.
از آنجایی که هدیه دادن یک رشته مروارید به عروس داماد سنتی شده بود، برای به نمایش گذاشتن این هدیه روی طرح یقه تاکید زیادی شد.
در طول دهه 1960، برجستگی سبک های سنتی به نفع سبک های لباس معاصر کاهش یافت. بسیاری از عروسها لباسهایی با طرح گلدار به تن میکردند که بهطور قابلتوجهی از حالت معمول لباسشان مفصلتر نبود. در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، عروس هیپی که در یک علفزار ازدواج می کرد، جای خود را به عروس دامن کوتاه داد که در برابر قاضی صلح عهد خود را تکرار می کرد .
لباس عروس سنتی
با پیشرفت دهه 1970، لباس های سنتی دوباره مد شدند. دخترها در باز کردن بستهبندی، تعویض و پوشیدن لباس های سنتی مادرشان در دهه های 1940 و 1950 معنی پیدا کردند.
برای کسانی که به اندازه کافی خوش شانس نبودند یک لباس مجلسی از این دوره ها داشته باشند. صنعت لباس عروس با طرح های تازه در پارچه های پلی استر آماده بود. لباسهای مفصلی از مواد ظریفتر هنوز تولید میشد، و در دهه 1980، پوشاندن نیم تنه لباس با منجوق و توری معمول شده بود.
طراحی لباس عروس
لباس عروس دهه 1990 و نمادین آن یک موضوع سلیقه ای بود. در حالی که بسیاری از لباسها سبک های گذشته را احیا میکردند، سبک های دیگر مانند لباس پری دریایی، شکلی خلاقانه که تا روی زانوها با دامن گشاد کشیده میشد، به تکامل خود ادامه دادند. لباسها با یک قطار دامندار، یک قطار قابل جدا شدن، یا یک حجاب که فراتر از لبههای لباس شبیهسازی قطار بود، طراحی میشدند.
نمونه هایی از لباس های عروسی با ساخت و ساز خوب و مهرهکاری همچنان برای پوشیدن عروسهای نسل بعدی ساخته و نگهداری میشد. اکثر لباس های عروسی که برای لباس های تکراری طراحی نشدهاند، ممکن است بهجای دستدوز، منجوقها و تزئینات به لباس چسبانده شده باشند. این لباسها اغلب جعبهبندی میشدند و به دلایل احساسی نگهداری میشدند. عروس عملی ممکن است یک لباس عروس اجاره کند.
لباس عروس مدرن غرق در سنت و تاریخ است. ظرافت طرح و تداعی هر گونه اهمیت فرهنگی یا نمادهای سنتی به لباس یا اقلام پوشیده شده با لباس، انتخاب عروس است.
معنای ازدواج
معنای ازدواج و آنچه ما از آن انتظار داریم، در دویست سال گذشته به شدت تغییر کرده است. اگرچه بسیاری از مردم هنوز این مناسبت را با زنی با لباس سفید و مردی با لباس تاکسیدو مرتبط میدانند، اما شکافی در نقشهای سنتی جنسیتی در میان زوجهای دگرجنس گرا ایجاد شده است و به رسمیت شناختن مشروعیت زوجهای غیردگرجنسگرا افزایش یافته است .
دیگر صرفاً یک توافق تجاری بین خانواده ها نیست، اکثریت قریب به اتفاق افرادی که می خواهند ازدواج کنند، قصد دارند این کار را برای عشق انجام دهند.
عروسی
موضوع اصلی عروسی ها گذر نمادین از کودکی به بزرگسالی ، از یک مرحله متمایز از زندگی به مرحله بعدی است. این امر به ویژه در مورد زنان صادق است، که از قلمرو بکر و بهاری دخترانه به بلوغ پربار زندگی زناشویی می گذرند، جایی که از آنها انتظار می رود بچه دار شوند.
در بسیاری از فرهنگ ها ، مراسمی که زنان جوان را به دنیای جدیدی از رابطه جنسی و مادری رها میکند، به عنوان نوعی مرگ خود قدیمی شان انجام میشود که با سوگواری های تشریفاتی و سوگواری رسمی کامل میشود. گاهی اوقات لباس هایی که خانم ها می پوشند این مضامین را منعکس کرده است.
اولین نمونه ثبت شده از لباس عروس سفید
اولین نمونه ثبت شده در فرهنگ غربی، مربوط به شاهزاده خانم فیلیپا انگلیسی در مراسم عروسی او با اریک پادشاه اسکاندیناوی در سال 1406 است. او تونیک سفیدی پوشیده بود که با خز ارمینه و سنجاب پوشیده شده بود. در سال 1558، ماری ملکه اسکاتلند در مراسم عروسی خود با پادشاه فرانسه که به زودی به سلطنت می رسد، لباس سفید می پوشید. علیرغم این واقعیت که رنگ سفید در آن زمان برای ملکه های فرانسوی عزا بود.
برای چند قرن بعد، رنگ سفید محبوب اما به هیچ وجه اجباری برای عروسی های سلطنتی باقی ماند (پرنسس شارلوت، زمانی که در سال 1816 با شاهزاده لئوپولد ساکس-کوبورگ-سالفلد ازدواج کرد. لباسی با کمر امپراتوری در لام نقره ای متالیک به تن کرد).
لباسهای سفید نماد باکرگی یا حتی پاکی نبودند، بلکه گرانتر بودند و تمیز نگهداشتن آنها سختتر بود و در نتیجه وضعیت و ثروت پوشنده را نشان میداد.
بروز رسانی: 20/آبان/1402
